Emocioj estas grandparte memelektitaj.
Multaj emocioj, kiel feliĉeco, malfeliĉeco, kolero, deziro... estas la rezulto de tio kion oni havas en sia atento. Pensi pri specifaj okazaĵoj produktas specifajn emociojn.
Ekzemple: se oni spektas timigan filmon, oni timas. Se oni spektas malfeliĉan filmon, oni iĝas (momente) malfeliĉa.
Onia ĉiutaga vivo plenas je tia filmo. Ekzemple oni rimarkas ke ne plu estas la afero kiun oni volas aĉeti. Oni vidas en ĵurnalo ke katastrofo okazis en iu lando. Oni eklernas ke amiko havis veturan akcidenton...
Oni ne povas tute elekti la tipon de informo kiu alvenas al onia atento. (Sed oni povas grandparte influi tion per meti sin en bona kunteksto). Tamen estas io kion oni facile povas fari: eviti pensi plurfoje al la okazaĵoj kiuj produktas nedeziratajn emociojn. Pensi pri la morto de kato utilas je la unua fojo (pro la informo), sed pensi pri tio dufoje, ne!
Ĉiam kiam oni parolas pri okazaĵo al iu alia, oni devas denove pensi pri ĝi. (Kaj oni metas tiun okazaĵon en la atenton de iu alia, kiu ankaŭ povas sperti la emocion.)
Tial:
- Kiam pozitiva okazaĵo okazis, mi provas diskonigi ĝin al homoj
- Kiam negativa okazaĵo okazis, mi provas ne diskonigi ĝin (krom se mi bezonas diskonigi aŭ akiri informojn)
En mia sperto, malfeliĉeco (kaj streso) ĉefe okazas pro la senĉesa ripetado de ĝenaj pensoj. Tio okazas pro du ĉefaj kialoj:
- Mi timas forgesi ion gravan. Tiam, utilas elskribi la penson sur paperon (aŭ komputilan dokumenton). Post tio mia cerbo pensas ke ĝi rajtas forgesi kaj lasi spacon por io alia.
- Mia cerbo enuas, kaj tial decidas repensi pri malfeliĉiga afero. Tiam, utilas plenigi ĝin de novaj informoj, ekzemple per aŭskulti podkaston aŭ videojn kun alta rapideco.
Ambaŭ teknikoj (ĉefe diskuti aferojn kiuj ne malfeliĉigas, kaj ne lasi liberan atenton al ĝenaj aferoj) multe helpas min travivi terurajn eventojn multe pli facile ol averaĝaj homoj.
