Mi ne ŝatas esti malsana, mia familio ne ŝatas esti malsana, fakte la tuta mondo ne ŝatas esti malsana! Do kiam mi scias ke iu estas malsana, ke la malsano estas transdonebla per aero, kaj ke tiu ulo ne portas vizaĝ-maskon aŭ ne respektas distancojn, mi estas frustrita. Mi ne volas malsaniĝi, kaj mi ne volas la riskon ke miavice mi malsanigos iun alian.
La regulo estas tamen simpla: se oni havas aertransdoneblan malsanon, oni ne proksimiĝu al aliaj homoj. Se oni devas iri al oficejo, oni deklaras sin kiel nevalida por kelkaj tagoj. Se oni nepre devas iri al oficejo (aŭ al alia loko), oni portu protektilon kiel ni ĉiuj havis dum la kronvirusa pandemio. Se ĉiuj respektus tion, multaj malsanoj ne plu disvastiĝus sufiĉe kaj ili malaperus, savante la komforton kaj vivojn de multaj homoj.
Oni vere ne estu egoisma. Kelkaj homoj havas malfortan imunsistemon pro aĝo aŭ diversaj kialoj. Onia persona sinteno havas publikan efikon. Se oni ne akceptas tiun fakton kaj la ligitan responson, oni forigu sin de la publika spaco.
Multaj landoj estas tamen tre individualismaj. Multaj firmaoj devigas homojn veni labori, eĉ kiam ili estas malsanaj. Sed la problemo ne estas nur en la firmaoj, sed ankaŭ en la socio, en individuaj homoj. Kompare al aziaj landoj, homoj de eŭropaj kaj amerikaj landoj tro zorgas pri individua bildo. Ĉi tie, ili ne emas porti maskon kiam ili malsanas ĉar ili ne volas kredigi al homoj ke ili estas malsanaj kaj evitindaj!
Bonŝance, la socio iom evoluis post la plej granda parto de la kronvirusa pandemio. En Francio, en la trajnsistemo ĉirkaŭ Parizo, oni preskaŭ ĉiutage vidas homon kiu portas maskon. Tio estas parto de la ĉiutaga bildo, kaj grandega socia progreso. Bedaŭrinde, en Nederlando, mi neniam vidas tion. Individualismo kaj aspektismo ankoraŭ tro fortas ĉi tie.
Ni zorgu pri la aliaj. Porti maskon estu kutimo, eĉ por bazaj malvarmumoj. Tio ĉiam helpas. Oni uzu la maskojn kiuj restas en oniaj ŝrankoj.