Kiam mi estis tre juna (malpli ol 10-jaraĝa), mi tre malŝatis duŝi min. Mi ne ŝatas variadon de temperaturo sur mia korpo. (Oni provizore malvarmiĝas kiam oni forigas siajn vestaĵojn, kaj foje akvo estas tro malvarma je la komenco kaj ĝi bezonas tempon por varmiĝi... ktp)
Nun mi daŭre malŝatas duŝojn, sed mi komprenas la gravecon de perceptita higieno por interpersonaj rilatoj, do mi devigas min. La timo ke mi havus malbonan odoron kaj ke tio ĝenus homojn estas tro forta.
Duŝadon, mi ĉefe vidas kiel malŝparon de tempo. Do kiam mi estis tre juna, mi evitis ilin. Tamen, mi trovis teknikon por igi la agon pli interesa, tio estas: rekordrapidi. Mi provis duŝi min kiel eble plej rapide, kaj mi mezuris la tempon kiun mi bezonis.
Tiel, duŝiĝi iĝis ludo. Ĉiam kiam mi devis duŝi min, tio estis okazo plibonigi mian personan rekordon. Estis interese pensi pri la teknikoj por pli rapide duŝiĝi, ekzemple komenci per la korpo kaj poste la haroj, aŭ uzi sapon kiu funkcias por ambaŭ korpopartoj, aŭ ŝalti la akvon nur kiam la tuta korpo estas frotita, aŭ uzi pli grandan tukon por sekiĝi pli rapide...
Estas interese kiel "ludigi" agadon igas ĝin pli interesa. Iumaniere, tio aspektas kiel Duolingo faras pri lingvolernado. Kiam oni lernas lingvon per Duolingo, oni gajnas poentojn. Kiam oni rapide faras ion por havi rekordon, oni gajnas la antaŭĝojon je la eblo plibonigi la rekordon.
Duŝiĝi iĝis kutimo, do mi ne plu vere bezonis tiun ludigan teknikon. Nun kiam mi duŝas min, mi moviĝas aŭtomate kaj provas samtempe pensi pri la sekvaj artikoloj kiujn mi skribos, tiel mi malpli enuas kaj mi ne restas fokusita pri la malagrabla sperto donita de akvokontakto kaj temperaturovariado.